Koncert-spektakl pt. „Edith Piaf i Oni” osnuty jest wokół relacji Edith Piaf z najważniejszymi w jej życiu mężczyznami.
Utwory muzyczne przeplatają się tu z tekstami budującymi opowieść o miłości, szczęściu i dramatach…
Oprócz wielkich przebojów Piaf usłyszeć będzie można utwory z repertuaru m. in. Yvesa Montanda, Charlesa
Aznavoura, czy Gilberta Bécaud.
Autorką koncepcji koncertu-spektaklu jest Justyna Bacz - piosenkarka, lingwistka, zafascynowana od lat kulturą
francuską. Artystka zaprosiła do udziału w koncercie znakomitego wokalistę francuskiego, aranżera i kompozytora -
Chrisa Schittulli.
Nieprzemijające piosenki zabrzmią po francusku i po polsku, w solowych wersjach, a także w duetach. Artystom
towarzyszą wybitni muzycy:  Mariusz Dubrawski– pianista, kompozytor i autor nowych aranżacji oraz  akordeonista -
Karol Podkul.
29 października 2023, godz. 18.00
PROM Kultury Saska Kępa, ul. Brukselska 23
 
WYKONAWCY:
Justyna Bacz  – śpiew, scenariusz, tłumaczenia
Chris Schittulli – śpiew
Mariusz Dubrawski – fortepian, aranżacje
Karol Podkul – akordeon
Głosy z offu:
Krystyna Czubówna
Szymon Kuśmider
Konsultacja artystyczna - Andrzej Ozga
 
PATRONAT:
Instytut Francuski w Polsce

Już jutro zapraszamy na koncert Compagnie Fleur Lemercier.
Nowatorski, innowacyjny, śmiały - między innymi tak można określić performance tego zespołu.
Publiczność doświadczy nie tylko tradycyjnej teatralnej formy, ale także niespotykanego wcześniej
połączenia: technologii cyfrowych, urządzeń wizualnych i dźwiękowych.
 „Matière Sombre” (Ciemna materia) to sztuka, która eksperymentuje z relacjami między komputerami i
cyfrowymi kreatorami, tworząc transdyscyplinarne propozycje poetyckie. Ukazuje lalkarstwo w zupełnie
nowym świetle.
Twórcy tego pokazu chcą, by widz był świadkiem improwizacji i materii tworzącej się na jego oczach,
zapraszając go do eksplorowania światów, do których otwierają przed nim drzwi. Okrągła instalacja
składa się z mobilnego ekranu, na którym obserwujemy jak maszyny i artyści wchodzą w interakcje, a
publiczność może swobodnie poruszać sie wokół niego. Poprzez swoją strukturę, w której różne
elementy pojawiają się i znikają w zależności od pozycji ekranu, wykonawców lub widzów, urządzenie
zaprasza widza do obserwacji z jego punktu widzenia, do poszukiwania własnych wrażeń i emocji.
Warszawa 8 października podczas festiwalu Lalka też Człowiek

Przebój francuskich kin – już ponad 1 milion widzów we Francji! Przewrotna, zrealizowana w gwiazdorskiej
obsadzie komedia o sile kobiet.
Paryż, lata 30. ubiegłego stulecia. Madeleine to młoda aspirująca aktorka, bez grosza przy duszy. Kobieta zostaje
oskarżona o zamordowanie słynnego producenta, który pod pretekstem zawodowej propozycji próbował ją
wykorzystać. Kiedy wydaje się, że Madeleine stoi na straconej pozycji, z pomocą przychodzi jej najlepsza
przyjaciółka, bezrobotna prawniczka Pauline (Rebecca Marder). Nowy film Ozona to hołd dla złotej ery
Hollywood. Zrealizowany w gwiazdorskiej obsadzie – Nadia Tereszkiewicz, Rebecca Marder, Isabelle Huppert,
Fabrice Luchini, Dany Boon.

Trzecia i ostatnia nasza rekomendacja to „Portret kobiety w Ogniu” w reżyserii Celine Sciamma.
Opowieść o miłości wyprzedzającej swój czas i intymnej więzi zdolnej przełamać niejedno tabu, ubiera w
kostium – akcja rozgrywa się w Bretanii w 1770 roku – jak najbardziej współczesne pragnienia i uczucia.
Bohaterkami filmu są szykowana do aranżowanego małżeństwa arystokratka Heloiza oraz przybyła z
Paryża malarka, Marianna. Ta druga ma namalować portret tej pierwszej, ale w sekrecie: Heloiza nie chce
bowiem pozować, buntując się w ten sposób przeciwko przymusowemu zamążpójściu. Marianna
dyskretnie obserwuje swoją modelkę, intensywnie tworzy, ale niszczy kolejne wersje obrazu. Czuje, że nie
pozna prawdziwego oblicza młodej kobiety tak długo, jak sama będzie ukrywać własne.

Tym razem polecamy „Stracone złudzenia” czyli Balzak na nowe czasy.
Pochodzący ze zdeklasowanej i zubożałej rodziny poeta Lucien (Benjamin Voisin) nawiązuje
romantyczną relację z lokalną arystokratką i mecenaską Madame de Bargeton (Cécile de France). Ów
mezalians wiedzie chłopca aż na ubłocone paryskie ulice, gdzie roi się od takich jak on: utalentowanych,
ambitnych, niemających nic do stracenia. Film na podstawie książki o tym samym tytule Honoriusza
Balzaca.

Na platformie Canal+ znajdziecie najlepsze francuskie filmy ostatnich lat. W pierwszej kolejności
rekomendujemy „Climax”. Grupa tancerzy urządza imprezę, która wymyka się spod kontroli za sprawą
dodanego do sangrii narkotyku. Z czasem ekstaza zostaje zastąpiona przez lęk i odrazę. Zabawa zmienia
się w orgię (auto)destrukcji. Gaspar Noé, twórca skandalicznego „Nieodwracalnego”, przedstawia film,
w którym musical miesza się z horrorem. Oto kino ekscesu. Macie ochotę na potrójną dawkę mocnych
wrażeń? „Climax” to jeden z najradykalniejszych i najlepszych filmów francuskich ostatnich lat.

„Kochanica króla Jeanne du Barry”, która otworzyła ostatni festiwal w Cannes, to jeden z najdroższych, ale i
najgorętszych francuskich filmów roku. W tej kostiumowej superprodukcji, nakręconej we wnętrzach i
plenerach Wersalu, w wielkim stylu na ekran powraca Johnny Depp w roli Ludwika XV. Znany z serii „Piraci z
Karaibów” oraz takich filmów jak „Marzyciel” czy „Czekolada”, Depp tworzy jedną z najbardziej przejmujących
i wyrazistych ról w swojej karierze. Partneruje mu wcielająca się w postać tytułowej kochanicy aktorka i
reżyserka Maïwenn. Pełna wizualnego przepychu, pieszcząca oczy „Kochanica króla” to opowieść o sztuce
uwodzenia, dworskim skandalu i pełnej przeszkód drodze na szczyt. Oraz o kobiecie, która wbrew
pochodzeniu i otaczającym ją wrogom ośmiela się sięgnąć po władzę i miłość.

Oparta na faktach historia kochanki francuskiego króla przedstawia losy Jeanne Vaubernier, młodej, ambitnej
kobiety z nizin społecznych, która śmiało używa swojej inteligencji i urody, by wspinać się po szczeblach
dworskiej hierarchii. Droga z paryskiej ulicy na Wersal wiedzie przez liczne upokorzenia, przeszkody, groźby
i intrygi. „Kochanica króla Jeanne du Barry” podąża więc za bohaterką przez dramat obyczajowy, satyrę na
elity i komedię dworskich pomyłek, nie waha się też sięgać po najdotkliwsze w Wersalu narzędzie
towarzyskiej zbrodni: ostrą jak gilotyna ironię.

Zachwycający kostiumami, pieczołowicie odtwarzający detale pałacowego życia film w reżyserii Maïwenn
ożywia ducha epoki, do sztywnej dworskiej etykiety wnosząc, wraz z Jeanne, energię buntu i powiew
wolności. Chociaż dziś nie dusimy się w gorsetach i pudrowanych perukach, niewidzialny sznur oczekiwań
społecznych wciąż nas krępuje. Bezczelna, odważna Jeanne uczy nas, jak łamać zasady, pozostając wierną
sobie.

Miłość nie zna granic. To przekonanie, które towarzyszy sześćdziesięcioletniej Sylvie (Anouk Grinberg),
kiedy zakochuje się w Michelu (Roschdy Zem), drobnym przestępcy mającym wkrótce wyjść z więzienia. Ku
wyraźnemu niezadowoleniu syna kobiety (w tej roli reżyser i scenarzysta Louis Garrel) para poważnie
planuje wspólną przyszłość. Abel nie podziela optymizmu matki. Jest przekonany, że Michel prędzej czy
później wróci do starych nawyków, i chce oszczędzić kobiecie kolejnych rozczarowań. Obmyśla plan, który
ma sprawić, że pozna ona gorzką prawdę o swoim wybranku. Abel, z pomocą najlepszej przyjaciółki
Clémence (Noémie Merlant), rozpoczyna śledztwo mające na celu przyłapanie mężczyzny na gorącym
uczynku, a tym samym zdyskredytowanie go w oczach Sylvie. A co jeśli Abel nie ma racji i to właśnie on
będzie musiał zmienić zdanie?

Twórcy bezkompromisowego, społecznie zaangażowanego kina, które nie pozostawia widzów
obojętnymi. Jean-Pierre i Luc Dardenne są duetem samowystarczalnym – piszą scenariusze
historii, które pragną opowiedzieć, a które na dalszych etapach reżyserują i produkują. Ten
belgijski duet ma na koncie dwie Złote Palmy, a ich najnowszy film „Tori i Lokita” zdobył Nagrodę

Specjalną na 75-lecie festiwalu w Cannes.

Francois Ozon, jeden z najbardziej oryginalnych autorów współczesnego kina, spłaca dług wdzięczności
swojemu mistrzowi - Rainerowi Wernerowi Fassbinderowi. Francuski prowokator nie byłby jednak sobą,
gdyby ograniczył się do złożenia klasycznie rozumianego hołdu. Peter von Kant to zaskakująca mieszanka
nonszalanckiej laurki i zabarwionej czułością karykatury. Wielopiętrową grę z życiem i twórczością Niemca
Ozon zaczyna już na poziomie konstrukcji głównego bohatera. Beznadziejnie zakochany w dużo młodszym,
przystojnym aktorze filmowiec ma wiele wspólnego ze zdesperowaną projektantką mody z pamiętnych
Gorzkich łez Petry von Kant. Przytłoczony presją, absurdalnie egocentryczny i zagubiony w codzienności
mężczyzna łudząco przypomina także samego Fassbindera. W Peterze von Kancie Ozon przeplata
płaszczyzny fikcji i rzeczywistości z godną podziwu maestrią.