Bukiniści pojawili się w Paryżu w XVI wieku. Już wtedy można było spotkać tych drobnych handlarzy, roznoszący po domach książki czy almanachy. A trzeba wiedzieć, że sprzedaż książek była wówczas mocno reglamentowana – wiele pozycji znajdowało się na indeksie, a za ich rozpowszechnianie można było zapłacić głową. Nic dziwnego, że władza nie miała ochoty zezwalać na swobodną sprzedaż słowa drukowanego. W dokumencie królewskim z 1577 roku bukiniści wymienieni są jednym ciągiem z bandziorami różnej maści.

Wraz z wybudowaniem Pont-Neuf (w 1578; jest to najstarszy most w Paryżu) – a co za tym idzie, ułatwieniem komunikacyjnym – bukiniści stali się liczniejsi. Było ich tak wielu, że zagrozili interesom „prawdziwych” księgarzy. Pod naciskiem tych ostatnich, w 1649 roku wydano zakaz sprzedaży książek w handlu obnośnym, zwłaszcza w okolicach Pont Neuf.

W kolejnych dekadach bukiniści byli, na zmianę, wyganiani i wpuszczani na słynny most. Ostatecznie osiedlili się na nim, oraz na okolicznych uliczkach na stałe pod koniec XVII wieku. Termin „bukinista” po raz pierwszy pojawił się w słowniku Akademii Francuskiej w 1789 roku. W 1859 roku władze miejskie pozwoliły sprzedawcom książek na przebywanie w stałych punktach Paryża. Każdy z nich miał prawo rozłożyć się na 10 metrach murku i handlować od wschodu do zachodu słońca.

Godłem bukinistów jest „jaszczurka wpatrzona w szpadę”. Zwierzątko symbolizuje sprzedawców książek, którzy – podobnie jak ono – wciąż wypatrują słonecznego miejsca, aby sprzedawać swoje tomiki, natomiast szpada jest metaforą aspiracji zawodowych bukinistów, którzy chcieliby być traktowani jak „prawdziwi” księgarze, którym przyznawano przywilej noszenia szpady.

• POWRÓT