Sięga ono czasów rzymskich - kronikarze sprzed wieków odnotowali, iż zdarzały się lata tak pomyślne dla zbiorów, że nadmiar wina wykorzystywano do robienia zaprawy murarskiej. Na charakterze wina tego regionu największe piętno odcisnęły cztery ostatnie wieki, kiedy to Alzacja była raz niemiecka, raz francuska. Choć od zakończenia drugiej wojny światowej należy ona do Francji, niemieckie wpływy są dobrze widoczne – od nazw wsi po uprawiane szczepy. O ile jednak odmiany winogron oraz warunki geograficzne są podobne jak w nieodległym niemieckim regionei Rheingau, o tyle skoncentrowane, mocne wina alzackie nie sposób porównać z jakimikolwiek innymi. Zachowują znakomitą równowagę między kwasowością oraz owocowością i produkowane są w szerokiej, uniwersalnej gamie: od wytrawnych po bardzo słodkie, z uwzględnieniem musujących. Do ich starzenia rzadko używa się dębu, dlatego aromat owoców jest czysty, a zróżnicowany klimat sprawia, że wina zachowują ważną i cenioną kwasowość. Alzackie wina – prócz pinot noir (z tego szczepu pochodzi 9% alzackiej produkcji) – to trunki białe, do których wyrobu używa się sześciu szczepów (sylvaner, riesling, pinot blanc, pinot gris, muscat i gewurztraminer – pisany przez U bez kropek, inaczej niż w Niemczech, gdzie rośnie gewűrztraminer). Gewurztraminer i riesling mogą być we Francji uprawiane tylko w Alzacji. Pobierz newsletter

• POWRÓT